Παραθέτουμε αυτούσιο το άρθρο του Γιώργου Δελαστίκ όπως αυτό δημοσιέυθηκε στο περιοδικό «Επίκαιρα» την Παράσκευή 15 Ιουνίου με τίτλο:
ΕΛΠΙΔΑ ΑΛΛΑΓΗΣ ή επιστροφή στο… 1950;
Αμφίρροπη είναι η κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση της 17ης Ιουνίου. Αβέβαιη η έκβαση της. Ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται ότι μπήκε με βραχεία κεφαλή στην τελευταία εβδομάδα, αλλά με εμφανή σημάδια ανάσχεσης της επέκτασης της επιρροής του. Η ΝΔ μπήκε στην εβδομάδα υστερώντας ακόμη σε ποσοστό, αλλά εμφανίζοντας δυνατότητα να σπάσει το θεωρητικό άνω φράγμα του 27%-28%.
Ούτως ή άλλως, σε τρία 24ωρα θα έχουμε αποτελέσματα και όχι εικασίες, υποθέσεις ή εκτιμήσεις. Το προεκλογικό κλίμα αυτή τη φορά, πάντως, είναι πολύ διαφορετικό από εκείνο των προ μηνός εκλογών της 6ης Μαΐου. Τα αποτελέσματα εκείνων των εκλογών διαμόρφωσαν δύο πόλους. Γύρω από τη ΝΔ συσπειρώνονται οι μνημονιακές δυνάμεις της υποτέλειας και της υποταγής στο Βερολίνο. ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ είναι έτοιμοι να στηρίξουν κυβέρνηση της ΝΔ, αν βγει πρώτο κόμμα. Η χυδαιότητα της εσκεμμένης διολίσθησης του Αντώνη Σαμαρά προς ακροδεξιές θέσεις προοιωνίζεται τα χειρότερα για τη χώρα, αν κατορθώσει να την κυβερνήσει.
Ταξίδι στο παρελθόν
Ο εξανδραποδισμός από οικονομική και πολιτική σκοπιά του ελληνικού λαού που επιφέρει το Μνημόνιο θα μας γυρίσει, τηρουμένων των αναλογιών, μισόν αιώνα πίσω, στις δεκαετίες του 1950 και του 1960. Τόσο από πλευράς φτώχειας, συγκριτικά με άλλους ευρωπαϊκούς λαούς, όσο και από πλευράς εξάρτησης και υποτέλειας προς τους ξένους επικυρίαρχους. Σαν να μην έφταναν αυτά τα δεινά, η διχαστική ακροδεξιά προεκλογική καμπάνια της ΝΔ εγγυάται την επιστροφή και του πολιτικού κλίματος στη μετεμφυλιακή περίοδο του 1950. Ενδεχόμενη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη, δεν εγγυάται μεν τίποτα μέχρι να φανούν στην πράξη τα κυβερνητικά του πεπραγμένα, αλλά έχει ένα ψυχολογικό πλεονέκτημα: την ελπίδα ότι ίσως μια κυβέρνηση Τσίπρα ανακόψει την πορεία ραγδαίας επιδείνωσης του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων και σηματοδοτήσει την έναρξη μιας πορείας αργής ανάκαμψης. Αν θέλουμε να είμαστε ψυχροί αναλυτές, η απεγνωσμένη αναζήτηση ελπίδας εκ μέρους εκατομμυρίων Ελλήνων και η πολιτική εξυπνάδα του Αλέξη Τσίπρα να ζητήσει ψήφο διακυβέρνησης και όχι ψήφο αγώνα ή διαμαρτυρίας είναι οι καθοριστικοί παράγοντες που εξακόντισαν στα ουράνια την εκλογική επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ και όχι οι θέσεις του κόμματος αυτού, με δεδομένη, βεβαίως, την αντιμνημονιακή του κατεύθυνση.
Ομηρία στη Βουλή
Ισχυριζόμαστε ότι τυχόν νίκη του ΣΥΡΙΖΑ δεν εγγυάται εκ των προτέρων τίποτα για δύο θεμελιώδεις λόγους. Πρώτον, επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ πιθανότατα δε θα έχει κοινοβουλευτική αυτοδυναμία και έτσι, αν σχηματίσει κυβέρνηση, αυτή θα είναι όμηρος στη Βουλή μνημονιακών πολιτικών δυνάμεων, που ίσως του επιτρέψουν να κυβερνήσει (ΔΗΜΑΡ, ΠΑΣΟΚ). Οι δυνάμεις αυτές θα τον εκβιάζουν με ανατροπή κάθε φορά που θα επιχειρεί να πάρει ένα ριζοσπαστικό μέτρο, οπότε ενδεχόμενη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα είναι μια διαρκής πολιτική διελκυστίνδα, άγνωστης για την ώρα έκβασης.
Δεύτερον, επειδή οι αντίπαλοι μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ με φιλολαϊκή ριζοσπαστική κατεύθυνση είναι πολλοί και ισχυροί. Το ελληνικό κατεστημένο, οι Γερμανοί, οι μηχανισμοί της ΕΕ είναι πολύ ισχυροί και έχουν πολύ αποτελεσματικά όπλα για να εκβιάσουν και να στραγγαλίσουν ένα κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και μια χώρα όπως η Ελλάδα. Πόσο μάλλον που τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ούτε κατά διάνοια δεν δείχνουν να είναι πολιτικά, οργανωτικά, ακόμη και ψυχολογικά προετοιμασμένα για μια τόσο σκληρή αναμέτρηση. Ο κίνδυνος εγκλωβισμού και ενσωμάτωσης μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ είναι εξαιρετικά μεγάλος. Μόνο αν ο Αλέξης Τσίπρας ως πρωθυπουργός κατορθώσει να συσπειρώσει αμέσως γύρω του την πλειοψηφία των Ελλήνων με μέτρα κατάργησης της εφαρμοστικής πολιτικής του Μνημονίου που υπέγραψαν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ έχει ελπίδες να μπορέσει να αντισταθεί στην ασφυκτική πίεση που θα του ασκήσουν οι Γερμανοί και η ΕΕ κι έτσι να καταργήσει το Μνημόνιο και την επαχθή δανειακή σύμβαση. Διαφορετικά, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ σύντομα θα σαρωθεί.
Αρχή, όχι τέλος οι εκλογές
Η αδιαμφισβήτητη κρισιμότητα των εκλογών της 17ης Ιουνίου δημιουργεί σε εκατομμύρια Έλληνες την αυταπάτη ότι τα πάντα κρίνονται αυτή την Κυριακή. Πρόκειται για βαρύτατο σφάλμα με ολέθριες συνέπειες. Αλίμονο μας αν οι πολίτες θεωρήσουν ότι έκαναν το καθήκον τους μόλις ρίξουν το ψηφοδέλτιο στην κάλπη και στη συνέχεια ξαπλώσουν στον καναπέ. Το ΠΑΣΟΚ διαλύθηκε, η ΝΔ καταβαραθρώθηκε εκλογικά και το μνημονιακό κατεστημένο καταποντίστηκε όχι εξαιτίας κάποιου ΣΥΡΙΖΑ, αλλά επειδή εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες βρίσκονται επί δύο χρόνια ασταμάτητα στους δρόμους και διαδηλώνουν κατά του Μνημονίου! Ο κινητοποιημένος ελληνικός λαός είναι αυτός που δημιούργησε το ρεύμα ανατροπής του Μνημονίου και ο ΣΥΡΙΖΑ απλώς καβάλησε πάνω σε αυτό, δεν το δημιούργησε. Αυτό σημαίνει πολύ απλά ότι, αν ο κόσμος φύγει από τους δρόμους μετά τις εκλογές, τα πάντα χάθηκαν! Όχι μία, ούτε… δέκα κυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ δεν αρκούν για να υποκαταστήσουν το μαχόμενο λαό. Αυτόν φοβούνται και μισούν οι Γερμανοί και οι γραφειοκράτες της ΕΕ, όχι τον ΣΥΡΙΖΑ. Με άλλα λόγια, μόνο αν ο Αλέξης Τσίπρας κατορθώσει να κινητοποιεί τους πολίτες πολύ συχνότερα και πολύ μαζικότερα απ’ όσο μέχρι τώρα, έχει ελπίδες επιτυχίας σε ενδεχόμενη διακυβέρνηση του. Οι εκλογές, δηλαδή, είναι μόνο η αρχή μιας περιόδου σκληρότατων αναμετρήσεων, σε καμιά περίπτωση το νικηφόρο τέλος της μάχης.
Δεν επιβιώνει ο Σαμαράς
Χωρίς να υποτιμούμε καθόλου την τεράστια σημασία που έχει για τις τύχες του λαού μας αν θα βγει πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ ή η ΝΔ, θα επιμείνουμε στην άποψη ότι ο σημαντικότερος παράγοντας που θα καθορίσει τις μετεκλογικές εξελίξεις δεν είναι το ποια κυβέρνηση θα σχηματιστεί, αλλά το εάν οι Έλληνες θα συνεχίσουν να βρίσκονται στους δρόμους αγωνιζόμενοι κατά του Μνημονίου και της πολιτικής οικονομικής εξαθλίωσης του λαού μας που επιβάλλουν οι Γερμανοί και η ΕΕ μέσω του Μνημονίου. Η κατανόηση της ορθότητας της άποψης αυτής διευκολύνεται αν υποθέσουμε ότι τις εκλογές της Κυριακής τις κερδίζει η ΝΔ και κατορθώνει να σχηματίσει μνημονιακή κυβέρνηση με τα απομεινάρια του ΠΑΣΟΚ, με ή χωρίς τη συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ. Σε μια τέτοια περίπτωση, θα έχουμε στην αντιπολίτευση τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλες εξωκοινοβουλευτικές αριστερές οργανώσεις, με το πρωτοφανές ποσοστό για την Αριστερά μεταξύ 35% και 40%. Δεν είναι αυτονόητο ότι αυτή η πανίσχυρη Αριστερά θα ριχτεί αμέσως στη μάχη για να εμποδίσει την υλοποίηση της μνημονιακής πολιτικής Σαμαρά και την ανατροπή της κυβέρνησης του, κάτι το οποίο πιθανότατα θα κατορθώσει;
Μάχη μέχρις εσχάτων
Παρά την ενδεχόμενη απογοήτευση για το εκλογικό αποτέλεσμα σε μια τέτοια περίπτωση, είναι προφανές ότι τα πάντα θα κριθούν από την ικανότητα των αριστερών κομμάτων να κινητοποιήσουν τις μάζες για να ρίξουν τη μνημονιακή κυβέρνηση. Τίποτα δεν θα έχει τελειώσει με το εκλογικό αποτέλεσμα. Αυτονόητο είναι ότι το ίδιο ισχύει και σε περίπτωση νίκης του ΣΥΡΙΖΑ, με το κατεστημένο, τους Γερμανούς και την ΕΕ να προσπαθούν να ανατρέψουν στην πράξη το εκλογικό αποτέλεσμα. Το Βερολίνο απειλεί ήδη θεούς και δαίμονες, αν οι Έλληνες τολμήσουν και αυτή τη φορά να γράψουν στα παλιά τους τα παπούτσια τις εντολές του να ψηφίσουμε τους… «γερμανοτσολιάδες» της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ! Μέρκελ, Σόιμπλε, Μπαρόζο, Λαγκάρντ διακηρύσσουν ήδη δημοσίως ότι δεν προτίθενται να αναγνωρίσουν εμπράκτως και να σεβαστούν την ετυμηγορία του ελληνικού λαού, αν δεν τους αρέσει! Ποιος, λοιπόν, μπορεί να είναι τόσο αφελής ώστε να νομίζει ότι αρκεί να σχηματιστεί μια κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, κοινοβουλευτικό όμηρο, μάλιστα, της ΔΗΜΑΡ και ίσως του ΠΑΣΟΚ, για να λυθεί οποιοδήποτε πρόβλημα, χωρίς εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες να βρίσκονται διαρκώς στους δρόμους; Εδώ έχουμε μάχη μέχρις εσχάτων κι έτσι πρέπει να τη δούμε…
ΠΗΓΗ
ΕΛΠΙΔΑ ΑΛΛΑΓΗΣ ή επιστροφή στο… 1950;
Αμφίρροπη είναι η κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση της 17ης Ιουνίου. Αβέβαιη η έκβαση της. Ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται ότι μπήκε με βραχεία κεφαλή στην τελευταία εβδομάδα, αλλά με εμφανή σημάδια ανάσχεσης της επέκτασης της επιρροής του. Η ΝΔ μπήκε στην εβδομάδα υστερώντας ακόμη σε ποσοστό, αλλά εμφανίζοντας δυνατότητα να σπάσει το θεωρητικό άνω φράγμα του 27%-28%.
Ούτως ή άλλως, σε τρία 24ωρα θα έχουμε αποτελέσματα και όχι εικασίες, υποθέσεις ή εκτιμήσεις. Το προεκλογικό κλίμα αυτή τη φορά, πάντως, είναι πολύ διαφορετικό από εκείνο των προ μηνός εκλογών της 6ης Μαΐου. Τα αποτελέσματα εκείνων των εκλογών διαμόρφωσαν δύο πόλους. Γύρω από τη ΝΔ συσπειρώνονται οι μνημονιακές δυνάμεις της υποτέλειας και της υποταγής στο Βερολίνο. ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ είναι έτοιμοι να στηρίξουν κυβέρνηση της ΝΔ, αν βγει πρώτο κόμμα. Η χυδαιότητα της εσκεμμένης διολίσθησης του Αντώνη Σαμαρά προς ακροδεξιές θέσεις προοιωνίζεται τα χειρότερα για τη χώρα, αν κατορθώσει να την κυβερνήσει.
Ταξίδι στο παρελθόν
Ο εξανδραποδισμός από οικονομική και πολιτική σκοπιά του ελληνικού λαού που επιφέρει το Μνημόνιο θα μας γυρίσει, τηρουμένων των αναλογιών, μισόν αιώνα πίσω, στις δεκαετίες του 1950 και του 1960. Τόσο από πλευράς φτώχειας, συγκριτικά με άλλους ευρωπαϊκούς λαούς, όσο και από πλευράς εξάρτησης και υποτέλειας προς τους ξένους επικυρίαρχους. Σαν να μην έφταναν αυτά τα δεινά, η διχαστική ακροδεξιά προεκλογική καμπάνια της ΝΔ εγγυάται την επιστροφή και του πολιτικού κλίματος στη μετεμφυλιακή περίοδο του 1950. Ενδεχόμενη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη, δεν εγγυάται μεν τίποτα μέχρι να φανούν στην πράξη τα κυβερνητικά του πεπραγμένα, αλλά έχει ένα ψυχολογικό πλεονέκτημα: την ελπίδα ότι ίσως μια κυβέρνηση Τσίπρα ανακόψει την πορεία ραγδαίας επιδείνωσης του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων και σηματοδοτήσει την έναρξη μιας πορείας αργής ανάκαμψης. Αν θέλουμε να είμαστε ψυχροί αναλυτές, η απεγνωσμένη αναζήτηση ελπίδας εκ μέρους εκατομμυρίων Ελλήνων και η πολιτική εξυπνάδα του Αλέξη Τσίπρα να ζητήσει ψήφο διακυβέρνησης και όχι ψήφο αγώνα ή διαμαρτυρίας είναι οι καθοριστικοί παράγοντες που εξακόντισαν στα ουράνια την εκλογική επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ και όχι οι θέσεις του κόμματος αυτού, με δεδομένη, βεβαίως, την αντιμνημονιακή του κατεύθυνση.
Ομηρία στη Βουλή
Ισχυριζόμαστε ότι τυχόν νίκη του ΣΥΡΙΖΑ δεν εγγυάται εκ των προτέρων τίποτα για δύο θεμελιώδεις λόγους. Πρώτον, επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ πιθανότατα δε θα έχει κοινοβουλευτική αυτοδυναμία και έτσι, αν σχηματίσει κυβέρνηση, αυτή θα είναι όμηρος στη Βουλή μνημονιακών πολιτικών δυνάμεων, που ίσως του επιτρέψουν να κυβερνήσει (ΔΗΜΑΡ, ΠΑΣΟΚ). Οι δυνάμεις αυτές θα τον εκβιάζουν με ανατροπή κάθε φορά που θα επιχειρεί να πάρει ένα ριζοσπαστικό μέτρο, οπότε ενδεχόμενη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα είναι μια διαρκής πολιτική διελκυστίνδα, άγνωστης για την ώρα έκβασης.
Δεύτερον, επειδή οι αντίπαλοι μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ με φιλολαϊκή ριζοσπαστική κατεύθυνση είναι πολλοί και ισχυροί. Το ελληνικό κατεστημένο, οι Γερμανοί, οι μηχανισμοί της ΕΕ είναι πολύ ισχυροί και έχουν πολύ αποτελεσματικά όπλα για να εκβιάσουν και να στραγγαλίσουν ένα κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και μια χώρα όπως η Ελλάδα. Πόσο μάλλον που τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ούτε κατά διάνοια δεν δείχνουν να είναι πολιτικά, οργανωτικά, ακόμη και ψυχολογικά προετοιμασμένα για μια τόσο σκληρή αναμέτρηση. Ο κίνδυνος εγκλωβισμού και ενσωμάτωσης μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ είναι εξαιρετικά μεγάλος. Μόνο αν ο Αλέξης Τσίπρας ως πρωθυπουργός κατορθώσει να συσπειρώσει αμέσως γύρω του την πλειοψηφία των Ελλήνων με μέτρα κατάργησης της εφαρμοστικής πολιτικής του Μνημονίου που υπέγραψαν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ έχει ελπίδες να μπορέσει να αντισταθεί στην ασφυκτική πίεση που θα του ασκήσουν οι Γερμανοί και η ΕΕ κι έτσι να καταργήσει το Μνημόνιο και την επαχθή δανειακή σύμβαση. Διαφορετικά, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ σύντομα θα σαρωθεί.
Αρχή, όχι τέλος οι εκλογές
Η αδιαμφισβήτητη κρισιμότητα των εκλογών της 17ης Ιουνίου δημιουργεί σε εκατομμύρια Έλληνες την αυταπάτη ότι τα πάντα κρίνονται αυτή την Κυριακή. Πρόκειται για βαρύτατο σφάλμα με ολέθριες συνέπειες. Αλίμονο μας αν οι πολίτες θεωρήσουν ότι έκαναν το καθήκον τους μόλις ρίξουν το ψηφοδέλτιο στην κάλπη και στη συνέχεια ξαπλώσουν στον καναπέ. Το ΠΑΣΟΚ διαλύθηκε, η ΝΔ καταβαραθρώθηκε εκλογικά και το μνημονιακό κατεστημένο καταποντίστηκε όχι εξαιτίας κάποιου ΣΥΡΙΖΑ, αλλά επειδή εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες βρίσκονται επί δύο χρόνια ασταμάτητα στους δρόμους και διαδηλώνουν κατά του Μνημονίου! Ο κινητοποιημένος ελληνικός λαός είναι αυτός που δημιούργησε το ρεύμα ανατροπής του Μνημονίου και ο ΣΥΡΙΖΑ απλώς καβάλησε πάνω σε αυτό, δεν το δημιούργησε. Αυτό σημαίνει πολύ απλά ότι, αν ο κόσμος φύγει από τους δρόμους μετά τις εκλογές, τα πάντα χάθηκαν! Όχι μία, ούτε… δέκα κυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ δεν αρκούν για να υποκαταστήσουν το μαχόμενο λαό. Αυτόν φοβούνται και μισούν οι Γερμανοί και οι γραφειοκράτες της ΕΕ, όχι τον ΣΥΡΙΖΑ. Με άλλα λόγια, μόνο αν ο Αλέξης Τσίπρας κατορθώσει να κινητοποιεί τους πολίτες πολύ συχνότερα και πολύ μαζικότερα απ’ όσο μέχρι τώρα, έχει ελπίδες επιτυχίας σε ενδεχόμενη διακυβέρνηση του. Οι εκλογές, δηλαδή, είναι μόνο η αρχή μιας περιόδου σκληρότατων αναμετρήσεων, σε καμιά περίπτωση το νικηφόρο τέλος της μάχης.
Δεν επιβιώνει ο Σαμαράς
Χωρίς να υποτιμούμε καθόλου την τεράστια σημασία που έχει για τις τύχες του λαού μας αν θα βγει πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ ή η ΝΔ, θα επιμείνουμε στην άποψη ότι ο σημαντικότερος παράγοντας που θα καθορίσει τις μετεκλογικές εξελίξεις δεν είναι το ποια κυβέρνηση θα σχηματιστεί, αλλά το εάν οι Έλληνες θα συνεχίσουν να βρίσκονται στους δρόμους αγωνιζόμενοι κατά του Μνημονίου και της πολιτικής οικονομικής εξαθλίωσης του λαού μας που επιβάλλουν οι Γερμανοί και η ΕΕ μέσω του Μνημονίου. Η κατανόηση της ορθότητας της άποψης αυτής διευκολύνεται αν υποθέσουμε ότι τις εκλογές της Κυριακής τις κερδίζει η ΝΔ και κατορθώνει να σχηματίσει μνημονιακή κυβέρνηση με τα απομεινάρια του ΠΑΣΟΚ, με ή χωρίς τη συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ. Σε μια τέτοια περίπτωση, θα έχουμε στην αντιπολίτευση τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλες εξωκοινοβουλευτικές αριστερές οργανώσεις, με το πρωτοφανές ποσοστό για την Αριστερά μεταξύ 35% και 40%. Δεν είναι αυτονόητο ότι αυτή η πανίσχυρη Αριστερά θα ριχτεί αμέσως στη μάχη για να εμποδίσει την υλοποίηση της μνημονιακής πολιτικής Σαμαρά και την ανατροπή της κυβέρνησης του, κάτι το οποίο πιθανότατα θα κατορθώσει;
Μάχη μέχρις εσχάτων
Παρά την ενδεχόμενη απογοήτευση για το εκλογικό αποτέλεσμα σε μια τέτοια περίπτωση, είναι προφανές ότι τα πάντα θα κριθούν από την ικανότητα των αριστερών κομμάτων να κινητοποιήσουν τις μάζες για να ρίξουν τη μνημονιακή κυβέρνηση. Τίποτα δεν θα έχει τελειώσει με το εκλογικό αποτέλεσμα. Αυτονόητο είναι ότι το ίδιο ισχύει και σε περίπτωση νίκης του ΣΥΡΙΖΑ, με το κατεστημένο, τους Γερμανούς και την ΕΕ να προσπαθούν να ανατρέψουν στην πράξη το εκλογικό αποτέλεσμα. Το Βερολίνο απειλεί ήδη θεούς και δαίμονες, αν οι Έλληνες τολμήσουν και αυτή τη φορά να γράψουν στα παλιά τους τα παπούτσια τις εντολές του να ψηφίσουμε τους… «γερμανοτσολιάδες» της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ! Μέρκελ, Σόιμπλε, Μπαρόζο, Λαγκάρντ διακηρύσσουν ήδη δημοσίως ότι δεν προτίθενται να αναγνωρίσουν εμπράκτως και να σεβαστούν την ετυμηγορία του ελληνικού λαού, αν δεν τους αρέσει! Ποιος, λοιπόν, μπορεί να είναι τόσο αφελής ώστε να νομίζει ότι αρκεί να σχηματιστεί μια κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, κοινοβουλευτικό όμηρο, μάλιστα, της ΔΗΜΑΡ και ίσως του ΠΑΣΟΚ, για να λυθεί οποιοδήποτε πρόβλημα, χωρίς εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες να βρίσκονται διαρκώς στους δρόμους; Εδώ έχουμε μάχη μέχρις εσχάτων κι έτσι πρέπει να τη δούμε…
ΠΗΓΗ
Βαθμολόγησέ το!
{[['
']]}
']]}
Εδώ η άποψή σου "μετράει".
Αρκεί να είναι κόσμια. :)