Μια σταγόνα Ιστορίας

Κάποτε ένας περαστικός διέκοψε τον Ούλοφ Πάλμε την ώρα που έκανε δηλώσεις στις κάμερες αποκαλώντας τον υποκριτή διότι ποτέ δεν καταδίκαζε τις σοβιετικές επεμβάσεις στο Αφγανιστάν. Ο Σουηδός πρωθυ- πουργός, γνωστός για τις επικρίσεις του απέναντι στον αμερικάνικο παράγοντα, αντέδρασε με παροιμιώδη ψυχραιμία και ευρηματικότητα καλώντας τον αγανακτισμένο πολίτη να καταδικάσουν από κοινού και επί τόπου τις επιθετικές ενέργειες των Σοβιετικών. Ο περαστικός έμεινε άφωνος, οι δημοσιογράφοι εντυπωσιάστηκαν και η εξωτερική πολιτική της Σουηδίας παρέμεινε ...αδιατάρακτη.

Το παραπάνω περιστατικό είναι ένα τυπικό παράδειγμα άσκησης ακίνδυνης πολιτικής. Το συγκεκριμένο σπορ αφορά την υιοθέτηση δημοφιλών απόψεων και θέσεων από φορείς και πρόσωπα που αντικειμενικά δεν μπορούν να επηρεάσουν τις εξελίξεις. Είναι η τάση που επιτρέπει σε φοιτητικούς συλλόγους να κυρώνουν ψηφίσματα αλληλεγγύης στους Ζαπατίστας, στον ΓΑΠ να κάνει διαλέξεις περί δημοκρατίας, στον Κουβέλη να καταψηφίζει τα μνημόνια και στον Καμμένο να δανείζεται από τη Ρωσία. Με άλλα λόγια είναι η τακτική της τσάμπα μαγκιάς τα όρια της όποιας δοκιμάστηκαν από το Συριακό κοινοβούλιο στα μέσα της δεκαετίας του ’70.

Μια από τις πιο βασικές αρχές στη διπλωματία της Μέσης Ανατολής συνοψίζεται στη φράση που λέει πως «δεν μπορείς να κάνεις πόλεμο χωρίς την Αίγυπτο και ειρήνη χωρίς τη Συρία». Ενήμερος για τη βαρύτητα του παραπάνω κανόνα ο Αιγύπτιος πρόεδρος Σαντάτ προσπάθησε επανειλημμένα μετά το 1973 να πείσει τον Σύρο ομόλογο του Χαφέζ Αλ Άσσαντ να βαδίσουν μαζί το μονοπάτι της ειρήνης. Για λόγους που δεν μπορούν να αναλυθούν επαρκώς στην παρούσα ανάρτηση ο ηγέτης της Συρίας έκρινε πως τη δεδομένη στιγμή η ειρήνη δε συνέφερε και έτσι έδωσε εντολή στα συριακά μέσα ενημέρωσης να ξεκινήσουν μια εκστρατεία αποδόμησης του «προδότη» Σαντάτ. Ο τελευταίος έκανε μια απέλπιδα προσπάθεια να μεταπείσει τον Άσσαντ επισκεπτόμενος τη Δαμασκό λίγο πριν το ιστορικό του ταξίδι στο Τελαβίβ. Οι συνομιλίες κράτησαν για ώρες και όπως όλοι περίμεναν αποδείχτηκαν άκαρπες. Το ενδιαφέρον είναι πως όσο διαρκούσαν οι κρίσιμες διαβουλεύσεις σε όλη τη Δαμασκό παίρνονταν μια σειρά από «πρωτοβουλίες» ενάντια στην επίσκεψη του Αιγύπτιου προέδρου. Ο γενικότερος παροξυσμός έφτασε μάλιστα έως τους διαδρόμους του συριακού κοινοβουλίου. Εκεί, οι φερόμενοι ως αντιπρόσωποι του λαού συνήλθαν σε σώμα και υπερψήφισαν μια παράξενη πρόταση που ούτε λίγο ούτε πολύ αξίωνε τη σύλληψη του Σαντάτ για ...εσχάτη προδοσία. Το διάταγμα διαβιβάστηκε στις αρχές του αεροδρομίου οι οποίες ουσιαστικά καλούνταν να πράξουν το αδιανόητο παραβιάζοντας την πεμπτουσία της διπλωματικής ασυλίας και φλερτάροντας ταυτόχρονα με μιας εντελώς ανώφελη περιφερειακή σύρραξη.

Τα πράγματα θα ήταν όντως πολύ σοβαρά αν, εκτός από τους βουλευτές, δεν γνώριζαν και οι υπόλοιποι φορείς της συριακής διοίκησης πόσο διακοσμητικός ήταν ο ρόλος τόσο του κοινοβουλίου, όσο και των «γνωμοδοτικών» αποφάσεων του. Με άλλα λόγια, ο Σαντάτ δεν ένοιωσε ποτέ να απειλείται η ελευθερία του, αλλά μέσα από τους θεατρινισμούς των Σύρων αδελφών του κατάλαβε πως στο ταξίδι για το Τελαβίβ θα ήταν απελπιστικά μόνος.


Συμπέρασμα, η εξουσία είναι γλυκιά, αλλά η ψευδαίσθηση της ακόμα γλυκύτερη!!!

by a-kalyptos

Άσαντ , ιστορικά , Ούλοφ Πάλμε , πολιτική , Σαντάτ , σταγόνα ιστορίας , τσάμπα μαγκιά , a-kalyptos ,

Βαθμολόγησέ το!

{[['']]}