Το 1992 το “Reservoir Dogs” μας σύστησε ένα νέο δημιουργό. Δύο δεκαετίες μετά, ο Κουέντιν Ταραντίνο συνεχίζει να διδάσκει - και να (μας) διασκεδάζει.
H λατρεία του Ταραντίνο για το σινεμά διατρέχει κάθε σημείο της πορείας του, της ζωής του γενικότερα, από τότε που δούλευε σε βιντεάδικο και μάθαινε τα πάντα βλέποντας ακόμα και την τελευταία καλτ σαπίλα όσο βαριόταν πίσω από το ταμείο, μέχρι τον τρόπο που απολαμβάνει κάθε ανίερη κινηματογραφική του αναφορά ακόμα και στις παλπ ταινίες του που παίζονται στο Φεστιβάλ των Καννών.
Είναι τρομερή περίπτωση δημιουργού ο Κουέντιν, όπου κάθε αναφορά στο σινεμά του προέρχεται από άλλο σινεμά, μια ιδιοφυία επαναπροσέγγισης παλιών ταινιών, χαρακτήρων και ιδεών, σε εντελώς καινούριο πακέτο. Χωρίς υπερβολή, μια από τις μεγάλες ιδιοφυίες των καιρών μας στον καλλιτεχνικό κόσμο, ο απόλυτος auteur: Kάνει σινεμά, από σινεμά, για το σινεμά. Από εκεί ξεκινούν οι ταινίες του, κι εκεί καταλήγουν.
Αυτό το Νοέμβρη, ο ίδιος (και μαζί όλοι οι λάτρεις/πιστοί του) γιορτάζει 20 χρόνια στο χώρο, 20 χρόνια από τότε που η πιο κουλ κλίκα περπάτησε σε διάταξη φορώντας μαύρα κουστούμια και το “Reservoir Dogs” έγινε underground κινηματογραφικός θρύλος. Για την επέτειο των δύο δεκαετιών, κυκλοφορεί μια συλλογή 8 ταινιών που έχουν ουσιαστικά εγκριθεί έτσι από τον ίδιο των Ταραντίνο ως το απόλυτο canon του έργου του, δηλαδή εκείνες που θεωρεί πως τον αντιπροσωπεύουν ως δημιουργό μέσα από αυτά τα 20 χρόνια.
Η επέτειος έρχεται να συμπέσει με την επικείμενη κυκλοφορία της νέας του ταινίας στις αίθουσες (“Django Unchained”, για ένα σκλάβο που δραπετεύει και τα κάνει όλα στάχτη) αλλά και με μια απειλή/υπόσχεση: Σε πρόσφατη συνέντευξή του δήλωσε πως δε σκοπεύει να το πολυκουράσει, και πως μια δεκαριά ταινίες είναι μια καλή παραγωγή για ένα σκηνοθέτη πριν αρχίσει να γυρίζει χαζομάρες. Μετά είπαμε: Ο τρελός γέρος με το σινεμά.
Σύμφωνα λοιπόν με πρόχειρους υπολογισμούς, έχουμε ακόμα 2-3 ταινίες το πολύ. Αλλά ως τότε, έχουμε αυτές τις 8 να απολαμβάνουμε. Εμείς απλά του αφιερώνουμε αυτό το χώρο για να θυμηθούμε τα πιο σημαντικά πράγματα που μας έχει διδάξει.
Καμία γνώση δεν πάει χαμένη
“Δεν μπορούσα καν να συλλαβίσω. Δε μπορούσα να θυμηθώ τίποτα, αλλά πήγαινα να δω μια ταινία και ήξερα ποιος παίζει, ποιος τη σκηνοθέτησε, τα πάντα.”
Ο Κουέντιν είναι ο φόβος κι ο τρόμος των απανταχού μανάδων. “Πότε θα διαβάσεις”, “πότε θα πάρεις πτυχίο”, “έκανες τις ασκήσεις σου” κλπ. Τίποτα. Άμα έχεις μια κλίση, έχεις μια κλίση, τελείωσε. Ο άνθρωπος καταβρόχθιζε σινεμά με μεγαλύτερη ανάγκη κι από το φαγητό. Η γνώση μέτρησε. “Κάτι με σταμάταγε στο σχολείο. Οτιδήποτε δε με ενδιαφέρει, δε μπορώ να προσποιηθώ ενδιαφέρον.” Με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, η ενασχόληση με πράγματα που πραγματικά γουστάρεις είναι σημαντική.
Κλέβε από παντού
“Κλέβω από κάθε ταινία που έχει γυριστεί ποτέ.”
Τις αναφορές σου φόρα τες σαν κονκάρδα, δεν έχεις για τίποτα να ντρέπεσαι. Σε κάποιο επίπεδο δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν επηρεάζεται από ένα σωρό ερεθίσματα γύρω του. Όλοι αναπαράγουν κάτι προηγούμενο, ελπίζοντας να το πάνε κάπου παρακάτω. Ο Ταραντίνο έχει αντλήσει ιδέες από ό,τι έχει δει ποτέ του για να δημιουργήσει ό,τι έχει δημιουργήσει ποτέ του, όμως με αυτά τα ανακυκλωμένα υλικό δημιουργεί πάντα κάτι εντυπωσιακό και καινούριο. Δηλαδή μπορεί το “Kill Bill” να ήταν mash-up κάθε (είδους) ταινίας δράσης στην ιστορία, αλλά πόσο γαμημένα αριστουργηματικό είναι το “Kill Bill”; Και οι “Μπάσταρδοι”; Είναι ένα βέβηλο ιστορικό σπαγγέτι γουέστερν για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ποιος το κάνει αυτό το πράγμα;
Να στοχεύεις πάντα πιο ψηλά
“Θέλω να ξεπερνώ τις προσδοκίες. Θέλω να σας εντυπωσιάζω.”
Κάθε φορά που κάποιος μπορεί να πίστεψε πως κατάλαβε τι είναι αυτό που κάνει καλά ο Ταραντίνο, εκείνος άλλαζε παντελώς είδος και δοκίμαζε κάτι άλλο. Δε θα μπορούσε να βγάλει 17 ταινίες σαν το “Pulp Fiction” για όλη την υπόλοιπη καριέρα του, να έχεις του φαν του και να είναι πάντα ‘ο τύπος που έκανε το ‘Pulp Fiction’;’ Ναι, προφανώς. Όμως μετά πήγε κι έκανε ένα ερωτικό μαφιόζικο δράμα (“Δεν προσπαθούσα να ξεπεράσω το ‘Pulp Fiction’. Με το ‘Jackie Brown’ ήθελα να πάω υπογείως και να κάνω μια πιο μαζεμένη ταινία σπουδής χαρακτήρων,” δηλώνει), και μετά γύρισε την απόλυτη σύγχρονη νίντζα ταινία, και μετά μια ωδή στα double features των grindhouse σινεμάδων των ‘70s, και μετά το σπαγγέτι γουέστερν στο Β’ Παγκόσμιο που λέγαμε. Η παραμικρή διάθεση για καλούπωμα. Ο άνθρωπος έχει μια απίστευτη δίψα για συνεχείς προκλήσεις.
Άστους να λένε
“Η βία είναι ένα από τα πιο διασκεδαστικά πράγματα να βλέπεις.”
“Η μητέρα μου με πήγαινε να δω την ‘Άγρια Συμμορία’ και τέτοιου είδους ταινίες όταν ήμουν μικρός.” Χαίρομαι που μπορώ από αυτό εδώ το βήμα να συγχαρώ από τα βάθη της καρδιάς μου την κυρία Ταραντίνο.
Η μουσική είναι η αρχή και το τέλος
“Πιστεύω πως τα σάουντρακ των ταινιών μου τα πάνε αρκετά καλά επειδή είναι, βασικά, επαγγελματικά αντίστοιχα των mixtapes που θα σου έφτιαχνα στο σπίτι.”
Μέγας συλλέκτης βινυλίου και λάτρης vintage μουσικών, ο Ταραντίνο είναι ως γνωστόν υπεύθυνος για την αναβίωση όσων κομματιών (και genres) όσο και ξεχασμένων ηθοποιών. Εντάξει, υπάρχουμε κι εμείς που οτιδήποτε κάνουμε στη ζωή μας το κάνουμε με μουσικές μες στα αυτιά μας, οπότε δε χρειάζεται να πειστούμε. Αλλά ναι, πραγματικά, δε θα περιμέναμε τίποτα λιγότερο από έναν άνθρωπο που γεννήθηκε και ζει μες στο σελιλόιντ, από το να ντύνει μουσικά οτιδήποτε κάνει. “Όταν γράφω ένα σενάριο, ένα από τα πρώτα πράγματα που κάνω είναι να βρίσκω τη μουσική που θα παίζει στην εναρκτήρια σεκάνς.”
Γι’αυτό και είσαι τόσο τιτάνας, μα τον τεράστιο σκελετό των γυαλιών του Μπόμπι Γουόμακ, ρε Κουέντιν. Γι’αυτό.
Γι’αυτό και είσαι τόσο τιτάνας, μα τον τεράστιο σκελετό των γυαλιών του Μπόμπι Γουόμακ, ρε Κουέντιν. Γι’αυτό.
Δεν υπάρχουν “μη”
“Αγαπούσα την Ιστορία επειδή, για μένα, η Ιστορία ήταν σα να βλέπω μια ταινία.”
Ναι, φυσικά, τι άλλο θα ήταν. Αλλά πρόσεξε. Όταν ο Ταραντίνο το γύρισε στο ιστορικό περιεχόμενο (λέμε τώρα) του φέρθηκε σα να ήταν άλλη μια κινηματογραφική πηγή, από αυτές που έμεναν ξενοίκιαστες στα σκονισμένα ράφια του βιντεάδικου. Γι’αυτό ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος γίνεται γουέστερν, γι’αυτό ο Εμφύλιος Πόλεμος γίνεται blaxplοitation movie. Στη συνέντευξη που έδωσε πρόσφατα στο Playboy δες τι είπε για το διάσημο φινάλε των “Basterds”:
“Το φινάλε της ταινίας δε μου ήρθε μέχρι λίγο πριν το γράψω. Έγραφα όλη τη μέρα και καθόμουν και σκεφτόμουν τι δουλειά είχα να κάνω την επόμενη. Άκουγα μουσική, περπάταγα πέρα-δώθε, και τελικά απλά άρπαξα ένα στυλό, έπιασα ένα κομμάτι χαρτί και έγραψα, “Απλά σκότωσέ τον”. Το έβαλα κοντά στο κρεβάτι μου για να το δω όταν ξυπνήσω το πρωί και να αποφασίσω μετά από έναν υπνάκο αν ήταν ακόμα καλή ιδέα. Το είδα, περπάτησα λίγο και είπα, “Ναι, είναι καλή ιδέα.” Βγήκα στο μπαλκόνι κι άρχισα να γράφω. Κι απλά τον σκότωσα.”
...
“Ήμουν κάπως ενθουσιασμένος την πρώτη φορά που πήγα στη φυλακή. Έμαθα φοβερούς διαλόγους.”
ΟΚ, αυτό θα το αφήσουμε να αιωρείται κάπως. Αλλά η γενική ιδέα; Μην αφήνεις ερέθισμα να πηγαίνει χαμένο, έχε τα αυτιά σου ανοιχτά στον κόσμο γύρω σου. Άρπαζε τα πάντα. Η αλήθεια περνάει. “Ένας συγγραφέας πρέπει να έχει αυτή τη φωνούλα μέσα του που να λέει, Πες την αλήθεια. Αποκάλυψε μερικά μυστικά σου.” Ο καλλιτέχνης Ταραντίνο δε φοβάται την αλήθεια.
Βαθμολόγησέ το!
{[['
']]}
']]}
Εδώ η άποψή σου "μετράει".
Αρκεί να είναι κόσμια. :)