Πόση ατυχία χωράει σε έναν οργανισμό; Στην χρονιά ενός παίχτη; Σε ένα τεράστιο μπασκετικό κοινό;
Όλα έδειχναν να χουν μπεί σε μια σειρά. Το κορυφαίο ρεκόρ του NBA είχε έρθει και μαζί του το απόλυτο πλεονέκτημα έδρας, παρ' ότι ο Rose έλειψε στο 1/3 της συμπιεσμένης λόγω lock out, regular season-και για άλλο τόσο ο νεοαποκτηθείς Rip Hamilton. Είχε φανεί πως αυτή η ομάδα, με τον δυνατό και ενεργητικό της πάγκο, και τον εξαιρετικό κόουτς Thibodeau που σε δύο χρονιές σαν πρώτος προπονητής έχει οδηγήσει τους Bulls και τις δύο φορές στο καλύτερο ρεκόρ, μπορούσε να βρει τρόπους να κερδίσει κάποια ματς δίχως τον MVP και να του δώσει τον χρόνο να ξεπεράσει πλήρως τους διάφορους τραυματισμούς-κυρίως στην μέση- που τον ταλαιπώρησαν όλη την χρονιά, αλλά και να ξεκουραστεί. Τα play-off ξεκίνησαν, αντίπαλοι οι νεανικοί 76ers που θα έδιναν μια δυνατή μεν, καταδικασμένη δε μάχη, το κοινό έτοιμο για μια πορεία που πάρα πολλοί πίστευαν σε βαθμό σιγουριάς πως θα έφερνε το πρώτο τρόπαιο στην μετά Jordan εποχή στο Σικάγο. O Rose στην βασική πεντάδα, υγιής, δυνατός και έτοιμος για να οδηγήσει και πάλι τους ταύρους σε μέρες δόξας, που όλοι έβλεπαν να έρχονται όταν η κληρωτίδα χάριζε στο Σικάγο το νούμερο 1 του ντραφτ το 2008. Το ματς κύλησε όπως πολλοί περίμεναν, οι Σίξερς να το παλεύουν αλλά ο Rose με 21 πόντους και 9 ασσίστ οδηγούσε εκ του ασφαλούς. Και στο 1:28 πριν από την λήξη και το 1-0 της σειράς, κάποιος που απλά περνούσε από το United Center θα έπαιρνε όρκο πως όλοι μες στο γήπεδο έχασαν ταυτόχρονα τον αδελφό τους σε κάποιο απρόσμενο ατύχημα... Ο Rose δίνει στον αέρα την μπάλα στον Boozer, στο πρόσωπο του είναι φανερός ο πόνος που νιώθει, προσγειώνεται στα τέσσερα και πάει σιγά σιγά μέχρι την βασική γραμμή για να αποχαιρετήσει από εκεί την χρονιά και τις ελπίδες του ίδιου,της ομάδας και της πόλης για τον φετινό τίτλο... Ρήξη πρόσθιου χιαστού συνδέσμου στο αριστερό του γόνατο και ίσως να μην προλάβει ούτε την έναρξη της ερχόμενης σεζόν...
Ναι, οι Bulls μπορούν να κερδίσουν παιχνίδια, ίσως ακόμα και σειρά χωρίς τον ηγέτη τους. Το άμεσο 1-1 όμως, και οι δηλώσεις του Kyle Korver δείχνουν πως η ζημιά είναι πολύ περισσότερο ψυχολογική απ' ότι αγωνιστική...
"Τώρα που οι ελπίδες έσβησαν και ο θυμός υποχώρησε, όλοι αναρωτιώμαστε... γιατί; Γιατί; Γιατί; Γιατί τον Derrick πάλι; Ειναί παραπάνω από MVP της ομάδας μας. Είναι ο φίλος μας, ο αδελφός μας, μας εμπνέει να είμαστε οι καλύτεροι που μπορούμε απλά και μόνο με το πόσο δυνατά παίζει..."
Πλέον, μόνο ο LeBron και οι σκληροπυρηνικοί του Μαϊάμι που βλέπουν ορθάνοιχτο τον δρόμο προς τους τελικούς χαίρονται με αυτήν την εξέλιξη... Τουλάχιστον, η λογική λέει πως εκεί θα τους περιμένουν οι ακόμα νέοι, αλλά έτοιμοι και έμπειροι πια Thunder με τον ταπεινό Durant να αξίζει πολύ παραπάνω από τον κακομαθημένο υπεραστέρα James το πρώτο του δαχτυλίδι, ή ίσως και οι γηραιοί Spurs που φαίνεται να 'χουν βενζίνη για μια τελευταία κούπα πριν κλείσει οριστικά ο κύκλος τους...
Ελπίδα όλων των μπασκετόφιλων, την επόμενη χρονιά η τύχη να επιτρέψει στον Rose-γιατί το παζλ γύρω του είναι ήδη έτοιμο- να δείξει αν εκτός από το ταλέντο υπάρχει και το μέτταλο στο Σικάγο για μια νέα δυναστεία τους...
ΥΓ:Ο γράφων είναι οπαδός των Bulls και αντιπαθεί βαθύτατα τον LeBron,και έτσι δε θεωρεί το άρθρο του σε καμία περίπτωση απόλυτα αντικειμενικό...
by a-kalyptos
Βαθμολόγησέ το!
{[['
']]}
']]}
Εδώ η άποψή σου "μετράει".
Αρκεί να είναι κόσμια. :)