Ζώντας για το Ποδόσφαιρο!

Οκτώβριος 1989. Ένα κρύο χειμωνιάτικο απόγευμα.  Η Κρίσταλ Πάλας έχει επικρατήσει 4-3 στο ντέρμπι απέναντι στη μισητή αντίπαλο Μίλγουλ όταν ένας υποστηρικτής της νικήτριας ομάδας, μεθυσμένος τόσο από τις μπίρες που είχε καταναλώσει όσο και από τη χαρά της νίκης, εκτοξεύει το μισοφαγωμένο του hot dog στην κερκίδα των φιλάθλων της Μίλγουολ. Παρότι η αντιπαλότητα μεταξύ των δύο ομάδων ήταν τεράστια, αυτή η κίνηση αποτέλεσε τη σπίθα που προκάλεσε τη σοβαρή συμπλοκή στο συγκεκριμένο μέρος του γηπέδου. Οι διαπληκτισμοί μεταξύ των φιλάθλων των δύο ομάδων επεκτάθηκαν ακόμα και στην περιοχή που ήταν αποκλειστικά σχεδιασμένη για τα άτομα με αναπηρία.

Εκεί καθόταν και ο Τόμi Μπασίρ, ένας νεαρός φίλαθλος της Κρίσταλ Πάλας, ο οποίος αν και καθηλωμένος από μια ασθένεια στο καροτσάκι δήλωσε παρών στον καυγά με το δικό του τρόπο, ενθαρρύνοντας τους φιλάθλους της ομάδας του. Την ιστορία του Τόμι ανέδειξε το ένθετο G2 του Guardian, δίνοντας την ευκαιρία στον αδερφό του Μάρτιν Μπασίρ να διηγηθεί σε λίγες γραμμές την ιστορία του Τόμι.

Ο Τόμι γεννήθηκε με μυική δυστροφία του Ντουσέν, μια ασθένεια που συνδέεται με το χρωμόσωμα Χ και εμφανίζεται παγκοσμίως σε ένα στα 3.500 αγόρια. Η πάθηση προκαλεί σταδιακά εξασθένηση της μυικής ισχύος και οδηγεί στο θάνατο. Τα παιδιά που έχουν διαγνωστεί με την μυική δυστροφία του Ντουσέν δεν παράγουν μια βασική πρωτεΐνη για την ενδυνάμωση των μυών και της λειτουργίας τους. Αν και τα τελευταία χρόνια με την πρόοδο της ιατρικής αρκετά παιδιά που υποφέρουν από την ασθένεια ενδέχεται να ζήσουν μέχρι τα τριάντα, παλαιότερα η πλειοψηφία των παιδιών σπάνια κατάφερνε να γιορτάσει τα εικοστά γενέθλια τους. Για αυτό και η περίπτωση του Τόμi Μπασίρ παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον καθώς αν και την περίοδο που έζησε η ιατρική δεν μπορούσε να προσφέρει μεγάλη βοήθεια όσον αφορά τη συγκεκριμένη ασθένεια, εκείνος διέψευσε όλες τις εκτιμήσεις των γιατρών και έζησε πολύ παραπάνω από τους συνομήλικους τους που ταλαιπωρούνταν από την ίδια ασθένεια.

Σύμφωνα με τον αδερφό του Τόμι αυτό που του έδωσε δύναμη και θέληση για να ζήσει ήταν η αγάπη του για το ποδόσφαιρο και την Κρίσταλ Πάλας. Την άποψη αυτή ασπάστηκε μάλιστα ακόμα και ένας νευρολόγος, ο οποίος εκτίμησε πως υπήρχε μια άμεση σχέση μεταξύ της διάθεσης του να εμπλακεί στα κοινά με την μακροβιότητα. Η γνωριμία του με τον κόσμο του ποδοσφαίρου ξεκίνησε μέσα στο σχολικό λεωφορείο, το οποίο τον μετέφερε κάθε πρωί στο ειδικό σχολείο που παρακολουθούσε. Ήταν ένας από τους οδηγούς του σχολικού, ένας ψηλός Τζαμαϊκανός κύριος, ο οποίος έχοντας καταλάβει το ενδιαφέρον του Τόμι για συζήτηση, τοποθετούσε το καροτσάκι του κοντά στη θέση του οδηγού ώστε να μιλάνε για ποδόσφαιρο κατά τη διαδρομή.

Αυτή η γνωριμία με τον οδηγό του σχολικού είχε ως αποτέλεσμα ο Τόμι να γίνει φανατικός υποστηρικτής της Κρίσταλ Πάλας από εννιά χρονών. Ο μικρότερος αδερφός του Τόμι, ο Μάρτιν μεγάλωνε βλέποντας τη μητέρα του να αφιερώνει την ύπαρξη της για να προσέξει τον αδερφό του, ο οποίος δεν μπορούσε λόγω της ασθένειας να κάνει τα πιο απλά πράγματα χωρίς βοήθεια. Παρά όμως τους φυσικούς περιορισμούς που του έθετε η ασθένεια, η υπερβολική του αγάπη για το ποδόσφαιρο τον βοηθούσε κατά ένα τρόπο, τον οποίο οι γιατροί δεν μπορούσαν να καταλάβουν. Το ποδόσφαιρο του επέκτεινε τη ζωή.

Ο Τόμι όπως και όλα τα  παιδιά που παλεύουν για τη ζωή τους αντιμέτωποι με τη μυική δυστροφία του Ντουσέν είναι από τις λίγες περιπτώσεις που ορίζουν τη λέξη ήρωας. Δύο περίπου χρόνια μετά το περιστατικό στην αναμέτρηση με τη Μίλγουολ η καρδιά και τα πνευμόνια του είχαν φτάσει σε σημείο εξάντλησης. Έχοντας γιορτάσει και τα 29α γενέθλια του ο Τόμι έζησε πολύ παραπάνω από τα άλλα παιδιά που υπέφεραν από την ίδια ασθένεια.

Η κηδεία του Τόμι στην εκκλησία που συνήθιζε να πηγαίνει η οικογένεια του στο νότιο Λονδίνο ήταν όπως είναι πολύ λογικό ακόμα μια δοκιμασία για τους δικούς του ανθρώπους. Αλλά όπως έγραψε και ο αδερφός του στον Guardian, λίγο πριν ξεκινήσει η τελετή τις πόρτες της εκκλησίας πέρασαν δύο από τους πιο αγαπημένους ποδοσφαιριστές του Τόμι στην Κρίσταλ Πάλας. Ο Τόνι Φίνιγκαν και ο Ίαν Ράιτ.  Την ώρα που ο Μάρτιν δεχόταν τα συλλυπητήρια τους, ο Ίαν Ράιτ του παρέδωσε ένα ζευγάρι ποδοσφαιρικά παπούτσια, γεμάτα γρασίδι και λάσπη. Χωρίς καν να προσπαθεί να συγκρατήσει τα δάκρυα του του είπε: «Αυτά είναι τα παπούτσια που φορούσα όταν πέτυχα δύο γκολ στον τελικό του FA Cup πέρυσι. Να τα βάλεις στον τάφο του Τόμι γιατί θα τα χρειαστεί».

Πηγή: οthersidefootball.com

αθλητισμός , επικαιρότητα , κοινωνία ,

Βαθμολόγησέ το!

{[['']]}