Τις αγαπάμε τις ταβέρνες. Για τα χάρτινα τραπεζομάντηλα, τα ορεκτικά που σκάνε σε nanosecond στο τραπέζι, τα μακροβούτια στη χωριάτικη και τις γιγαντιαίες χοιρινές μπριζόλες. Τις αγαπάμε γιατί είναι δίπλα στη θάλασσα και μας περιμένουν ανυπόμονα να καθίσουμε στα τραπέζια τους.
Αλλά αν έχει φτιάξει φαγητό η μάνα και σε περιμένει στο σπίτι, τι να σου πει η ταβέρνα; Από πιτσιρικάς την έχω αυτή τη σχέση εξάρτησης με το φαγητό μετά τη θάλασσα. Ίσως γιατί μεγάλωσα κοντά στη θάλασσα και κάθε ημέρα καλοκαιριού είχε συγκεκριμένο πρόγραμμα. Με πρωταγωνιστή το φαγητό που θα βρισκόταν μπροστά μου πριν καν ξεφορτωθώ την αλμύρα από πάνω μου. Γιατί είναι άλλη η αίσθηση να τρως με τα αλάτια. Να μυρίζεις τη θάλασσα στα ρούχα σου και να καταφθάνει ένα πιάτο μαμαδίσιο φαγητό. Όχι όμως οποιοδήποτε φαγητό. Είναι κάποια μαμαδίσια κλασικά φαγητά καλοκαιριού που τα ζητάς περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο. Κάποιο από τα παρακάτω...
Το αυτοκρατορικό μπριαμ
Θα τσακωθούμε. Δεν βάζουμε μελιτζάνα παιδιά στο μπριαμ, μελιτζάνα έχει το τουρλού. Οκ; Το μπριάμ παίρνει δύναμη από το κολοκύθι, κέντρο βάρους από την πατάτα και χαρακτήρα από την πιπεριά, η οποία μαζί με τα κρεμμύδια στήνουν το δικό τους πάρτυ μέσα στο ταψί σου. Μόνο απαραίτητο συνοδευτικό ένας ογκόλιθος φέτας να σπάει τη λαδίλα στην κάθε πηρουνιά.
Η μπριζόλα η σωστή η ελληνική
Κι όταν λέω σωστή και ελληνική, εννοώ μεγάλη (αν δεν είναι μεγάλη, βάλε δύο να ψήνονται, δεν αντέχω τις μικρές μερίδες). Εννοώ χοιρινή με το απαραίτητο κομμάτι λίπους να είναι εμφανές, όχι για να το κόψεις και να το αφήσεις στο πλάι, αλλά για να το κόψεις και να το φυλάξεις σαν χαρτάκι Panini για τις τελευταίες σου μπουκιές. Καμία μπριζόλα όμως δεν είναι ολόκληρη χωρίς πατάτα τηγανητή. Φρεσκοτηγανισμένη σε καλό λάδι και στραγγισμένη σε χαρτί με ρίγανη από την ελληνική γη.
Τα τιτάνια γεμιστά
Κι εδώ τσακωμός. Γιατί όταν λέμε γεμιστά εννοούμε χωρίς κιμά. Εντάξει; Και εννοούμε και ντομάτα και πιπεριά. Οκ; Αυτή τη μαγική συνταγή που δίνει ένα τόσο αρωματικό ρύζι να παιδεύεται με σταφίδες, κουκουνάρι και μυρωδικά πριν ψηθεί για τα καλά μέσα σε παπαριασμένα στο λάδι λαχανικά. Η μαγεία όμως είναι στην πατάτα. Αυτή που έχει ψηθεί και τραγανιστεί στα ζουμιά από τις ντομάτες και τις πιπεριές κλείνοντας στο κατά τα άλλα αδιάφορο σώμα της όλη τη χημεία του καλοκαιριού.
Τα αεικίνητα μπαρμπουνάκια
Μικρό με έπιανε μια μικρή θλίψη κοιτώντας τα μπαρμπουνάκια στο τραπέζι και σκεπτόμενος σε τι θερμοκρασία έχει ψηθεί το κορμί τους για να καταλήξει στο πιάτο μου. Με έπιανε η θλίψη για περίπου 8 δευτερόλεπτα πριν απλώσω χέρι να αρπάξω μερικά από την ουρά. Δεν καταλάβαινα από κόκκαλα και το λάδι το καυτό που προσπαθούσε να μου αφαιρέσει τα δακτυλικά αποτυπώματα. Το μπαρμπουνάκι είχε πιαστεί στο δίχτυ για εμένα. Ποιος ήμουν εγώ να μην το τιμήσω καταβροχθίζοντάς το;
Μακαρόνια με ντοματίνια, μοτσαρέλα και βασιλικό
Υπάρχουν πολλές μακαρονάδες που ταιριάζουν στο καλοκαίρι σου. Σου είχαμε πει και πώς να φτιάχνεις πολλές από αυτές. Γιατί το καλοκαίρι θέλει απλά υλικά. Απλά και γευστικά. Γι' αυτό μία ιδανική γεύση καλοακιριού είναι να έχεις φρεσκοβρασμένη πάστα και να της ρίχνεις ντοματίνια, ψιλοκομμένη μοτσαρέλα και μερικά φύλλα φρέσκου βασιλικού. Τι άλλο να θες;
Οι καψαλισμένοι γίγαντες
Όσο πιο μεγάλοι τόσο καλύτερα. Με όσο σκόρδο χωράει η γάστρα και φρέσκια ντομάτα να τυραννιέται από τη ζέστη και να δίνει όλη τη γεύση της μαζί με πιπέρια κάθε λογής και προελεύσεως. Καλοί οι ανιαροί γίγαντες της κατσαρόλας. Οι σωστοί γίγαντες όμως γίνονται στη γάστρα, στο φούρνο, κάπου καλά. Κάπου που να τους δείχνεις ότι τους πονάς και τους εκτιμάς. Κι εκείνοι θα στο επιστρέψουν στο πιάτο σου.
Βαθμολόγησέ το!
{[['
']]}
']]}
Εδώ η άποψή σου "μετράει".
Αρκεί να είναι κόσμια. :)